Nieuws

Afgelopen week hebben we de planners van Joh. v.d. Zand in Waardenburg mogen trainen op telefonische, communicatieve en commerciële vaardigheden. Wat een prachtige baan hebben deze mannen, heel afwisselend, een constante uitdaging om het voor de klant goed op te lossen. Een fantastisch mooi bedrijf dat kwaliteit uitstraalt. Ik heb er wederom van genoten. Dank voor de gastvrijheid.

Asante Sana!
DANK u wel! Dank dat u heeft geholpen om “ons” avontuur tot een succes te maken! Dankzij uw bijdrage kunnen in januari 140 weesmeisjes in een veilige omgeving starten met een opleiding!
Ja, wat bezielt je om zo’n 500 km off road door Kenia te fietsen en ook nog eens voor het goede doel..
Is het omdat je het doel niet ziet als druppel op de gloeiende plaat, maar als een van het sneeuwbal- effect. Juist dat laatste hebben wij gezien en hebben we mogen ervaren….
Ondanks alle voorbereidingen laten wij ons door Kenia verrassen.
De blijdschap van de mensen, ondanks dat ze weinig bezitten. Het enthousiasme, waar we ook kwamen. De ontelbare “Mambo-jambo’s”en “how are you-s” als we langsfietsten, het uitlopen van hele dorpen, waar komen deze mensen ineens vandaan….
De dag na aankomst, met een start op 1700 meter hoogte: hoe kan het dat we als “getrainde” fietsers toch zo’n moeite hebben om het tempo erin te houden, is het dan toch de warmte, de vele lekke banden waardoor de groep moet wachten, nee, we hebben ons verkeken op de hoogte. Fietsgids David Kindjah legt uit dat hij regelmatig op zo’n 3.000 meter hoogte traint, duh, wij trainen beneden zee-niveau, dit gegeven heeft hilarisch effect op de meereizende fietsgidsen en mecaniciens. We ploeteren ons door de eerste dag heen, die omdat de vrachtauto de lunchplek niet kan bereiken, en het kamp voor de nacht “ineens” 15 kilometer verder en heuvel-op blijkt te liggen, al het nodige aan improvisatie vraagt.
In de nacht blijkt dat een groot deel van de fietsers, gidsen en overige meereizenden, getroffen zijn door buikloop, Het ontbijt bestaat die ochtend uit cola en iets eetbaars, want ja, het stalen ros wacht voor een nieuwe etappe. Dus heuvel af, de karavaan is weer on route.
Na een rustdag (i.v.m. de lustrum editie is gaan we een dagje op safari in de Masai Mara) volgt een dag die de boeken ingaat als “de expeditie” in plaats van 85 kilometer met 1500 hoogte meters blijkt de route 105 km en is het donker als we uiteindelijk de slaapplek op 2900 meter bij een school bereiken. We zijn te moe om te eten en willen maar 1 ding, slapen…. Echter de voorbereidingen voor de volgende ochtend, het inruimen van de slaapplek en toch wat naar binnen wurgen krijgen voorrang.
We bedanken de school voor de gastvrijheid en laten de meegenomen presentjes achter, schriften, pennen en allerhande schoolbenodigdheden. We hebben ondertussen routine in het gereed maken van onszelf en stappen weer op. De afdaling is spectaculair! Wat je klimt, moet ook weer gedaald worden.. Een technisch hoogstandje op mtb-gebied, het gaat knetter hard. Helaas het eerste slachtoffer valt de groep hier ten deel. Het is zwaar, je moet geconcentreerd blijven, elke stuurfout is er 1 teveel. Het “wegdek” is een gatenkaas van zand, stof, rotsen, kiezelsteentjes, keien, sleuven en gaten. Met een hellingshoek die voor een zwarte skipiste niet onderdoet, zijn we blij dat we met brandende bovenbenen weer op vlak terrein komen. Je zou haast vergeten te genieten van het prachtige uitzicht! Adembenemend.

Bij Lake Navaisha lopen we, hoe is het mogelijk, Nootdorpers tegen het lijf. Mirjam v/d Berg en haar gezin zijn voor andere projecten t.b.v kinderen in Kenia. Wat is de wereld ineens weer klein….
De aankomst op een van de Verkaart scholen in Kwale is allerhartelijkst. De meiden hebben de hele dag al naar onze aankomst uitgekeken. Er wordt gezongen, we worden gevraagd, nee, aan de hand meegenomen om mee te dansen, wat een feest! De maaltijd is zoals de meiden die voorgeschoteld krijgen, rijst met wat groente. Het ontbijt de andere ochtend bestaat uit brood met banaan en een soort warme thee met melk en (veel) suiker. We krijgen een rondleiding en zien het waterproject en het land/tuinbouwproject en de bedrijvigheid naast het schoolwerk. We worden uitgebreid door de meiden uitgewuifd en gezongen naar de volgende stop op de route. Een bezoek aan het gehandicapten internaat. Ook hier zijn we weer stil van wat er allemaal gedaan wordt voor kinderen die buiten de maatschappij vallen. Mooi om te zien dat zij een beschermde plek hebben om zich te ontwikkelen, en waar mogelijk via het half-way home klaar gestoomd worden voor een terug keer in de maatschappij.
Uiteindelijk bereiken we onze bestemming in de buurt van Mombasa. Na weer de nodige kilometers bergje op, bergje af moeten we na de lunch een waad-plek door met de fiets op de schouders en kunnen het laatste stuk over het strand fietsen. We worden feestelijk ingehaald en nemen met fietskleding en al een duik in de Oceaan. De klus is geklaard!
Zondag helpen we bij de sportdag die georganiseerd is voor zo’n 600 kinderen van de diverse Verkaart projecten. Voor de kinderen HET event van het jaar. Leerlingen van het Segbroek college in Den Haag helpen om deze dag tot een groot succes te maken. Er wordt gedanst, gezongen en het sporten valt een beetje in het water vanwege de vloed. Dat mag de pret niet drukken. Er wordt bingo gespeeld, pootje gebaad en touwtje gesprongen. Mooi te zien dat er met volle teugen door alle partijen wordt genoten.
Er spreken een aantal jonge vrouwen die via het Verkaart programma een kans op een toekomst hebben gekregen, zij werken nu o.a. als lerares, econoom, verpleegkundige of studeren nog om een Master te halen.
Mijn mountainbike laat ik achter in Kenia, David Kindjah de fietsgids is er heel blij mee, hij gaat deze, en nog 4 gesponsorde fietsen gebruiken voor de opleiding van nieuwe fietsgidsen en mecaniciens. En zo zegt hij met een brede gulle lach: de volgende keer als je komt staat jouw fiets weer tip top, picobello voor je klaar… tis maar dat je het weet… enne….zeg daar maar eens nee tegen.
Wij kijken dankbaar terug op een bijzondere ervaring, eentje die we in ons hart hebben gesloten, een waarvan wij zeggen wat zou het gaaf zijn als meer mensen dit zouden kunnen meemaken, en eentje die vast wel een vervolg zal gaan krijgen….
Adrie en Corinda Bosman